God as the totality is only ever God as the totality. There is no truly “becoming” God. There is only dissolving the self to be One with God because we are inherent Oceans in the drop, but the drop is still a boundary while infinity is not.
The, foolish to me, path is the service to self path, as they attempt to encompass infinity (impossible) rather than dissolve into infinity.
_____________________________________________________________________________
“When you love someone, you love the person as they are, and not as you'd like them to be.”
― Leo Tolstoy
NO PARADISE!
NO EXIT!
CAN'T FIND THE EXIT!
CAN'T FIND THE EXIT!
CAN'T FIND THE EXIT!
meta- «pierwszy człon
wyrazów złożonych wskazujący na wyższy stopień, następstwo lub
zmienność czegoś»
meta- – przedrostek
oznaczający ponad, poza lub o czymś w innym kontekście (używany w
nauce lub w zagadnieniach społecznych)
Metajęzyk
– dowolny język służący do opisu innego języka. W skład
metajęzyka wchodzą nazwy wyrażeń języka opisywanego, zazwyczaj
tworzone jako nazwy cudzysłowowe, predykaty opisujące relacje
semantyczne między wyrażeniami języka opisywanego a tym, do czego
wyrażenia te się odnoszą (np. „oznacza”, „denotuje”),
pewne reguły znaczeniowe, reguły składniowe itp. W szczególności
językiem badanym może być ten sam język, w którym przeprowadza
się badania.
Metateoria – teoria
dotycząca pewnych formalnych własności teorii lub zbioru teorii
jako całości. Istnieją zdania metateoretyczne, np. stwierdzenie ta
teoria jest fałszywa. Metateorie o własnościach teorii
matematycznych są rozwijane w matematyce.
Metafizyka
klasyczna albo filozofia pierwsza (gr. τα μετα τα φυσικά
ta meta ta physika – „to, co po przyrodzie/ponad przyrodą”) –
dziedzina wiedzy ukonstytuowana przez Arystotelesa, rozważająca byt
jako byt oraz jego istotne właściwości i ostateczne przyczyny[1].
Definicja „metameta” wynika z logicznego rozszerzenia
koncepcji „meta”. Jeśli „meta” odnosi się do refleksji na
wyższym poziomie abstrakcji nad pewnym systemem, strukturą, czy
narracją, to „metameta” oznacza refleksję nad refleksją, czyli
poziom jeszcze wyższy, który odnosi się do samych meta-struktur
lub meta-narracji.
Definicja „metameta”:
Metameta odnosi się do poziomu abstrakcji, który analizuje lub opisuje strukturę, właściwości, lub narracje meta-poziomu. Jest to refleksja drugiego rzędu, dotycząca sposobów, w jakie tworzone lub używane są narracje i pojęcia meta.
Przykład w sztuce i filozofii:
W sytuacji, gdy tworzymy meta-narrację (narrację opisującą narrację) i wewnątrz niej powstaje kolejna meta-narracja, mamy do czynienia z hierarchią abstrakcji. Każdy kolejny poziom tej hierarchii odnosi się do poziomu niższego i może prowadzić do potencjalnie nieskończonego zagłębiania się w analizę samej analizy.
Co się dzieje w takiej sytuacji?
Wzrost złożoności – Z każdym kolejnym poziomem tworzy się bardziej skomplikowany system, wymagający nowych narzędzi interpretacji i zrozumienia.
Powstanie paradoksów – Przy wielokrotnym „zagłębianiu” może dojść do powstania paradoksów samo-referencyjnych, np. „metateoria metateorii”.
Refleksyjność – Dzieło sztuki lub filozofia zyskują charakter samokrytyczny, analizując nie tylko narrację, ale także narzędzia i sposób jej tworzenia.
Meta-ironia lub dekonstrukcja – Kolejne poziomy mogą prowadzić do dekonstrukcji podstawowego sensu lub wyrażenia ironii wobec samej idei narracji.
Metameta w praktyce:
Metanarracja o metanarracjach – Rozważanie, dlaczego i w jaki sposób tworzymy meta-narracje, i jakie są ich społeczne, filozoficzne czy artystyczne konsekwencje.
Metametafizyka – Próba zrozumienia, w jaki sposób powstają systemy metafizyczne oraz ich struktury refleksyjne.
Metametajęzyk – Język, który opisuje relacje między metajęzykami, np. jak języki formalne opisują inne metajęzyki w matematyce lub logice.
Warto zauważyć, że systemy tego rodzaju często pojawiają się w filozofii postmodernistycznej, gdzie refleksja nad narracjami i strukturami wiedzy staje się kluczowym elementem analizy. Postmodernizm, ze swoim sceptycyzmem wobec wielkich narracji, uwypukleniem różnorodności, ironii i dekonstrukcji, wprowadził intensywną świadomość wielowarstwowości znaczeń oraz kontekstów, w jakich one funkcjonują. Jednak krytyczne podejście postmodernizmu często prowadziło do poczucia fragmentacji i utraty wspólnego sensu, co otworzyło przestrzeń dla nowych paradygmatów, takich jak metamodernizm.
Przejście do metamodernizmu:
Metamodernizm, który można postrzegać jako odpowiedź na postmodernizm lub jego rozwinięcie, ponownie wprowadza szczerość, nadzieję i tęsknotę za znaczeniem, ale w sposób świadomy złożoności i sprzeczności postmodernistycznego świata. Operuje jako balans pomiędzy przeciwstawnymi wartościami – „zarówno/ale i” – gdzie ironia i szczerość, chaos i porządek, indywidualizm i kolektywność współistnieją w dynamicznym napięciu.
Główne cechy metamodernizmu w kontraście do postmodernizmu:
Oscylacja: Metamodernizm przyjmuje napięcie pomiędzy przeciwnościami, takimi jak postęp i nostalgia, ironia i szczerość, dystans i zaangażowanie. Nie stara się tych napięć rozwiązywać, lecz pozwala im inspirować i kształtować twórcze oraz filozoficzne działania.
Powrót do uczuć: W odróżnieniu od postmodernistycznej ironii, metamodernizm wprowadza ponowne uznanie autentycznych emocji, współczucia i potrzeby tworzenia znaczeń, nawet w obliczu ich niepewności.
Próba budowania wspólnoty: Postmodernistyczny indywidualizm ustępuje miejsca próbom tworzenia nowych wspólnot, opartego na wspólnej wrażliwości i współdzieleniu wartości, choćby były one prowizoryczne i tymczasowe.
Skrzyżowanie idei: Metamodernizm czerpie z różnych tradycji – modernistycznej wiary w postęp i postmodernistycznego krytycyzmu – tworząc hybrydowe podejście do sztuki, filozofii i życia codziennego.
Metamodernizm wydaje się być odpowiedzią na zmęczenie nihilizmem i fragmentaryzacją świata postmodernistycznego. Łącząc tęsknotę za sensem z akceptacją jego nieuchwytności, oferuje bardziej zrównoważone podejście do współczesności. W kontekście filozofii, sztuki czy kultury, metamodernizm otwiera przestrzeń na eksplorację głębokich pytań w sposób wielowarstwowy, a jednocześnie empatyczny.
>>>ERROR_x264
INITIATING - PROGRAM: "THINK!"
...
INITIALIZING...
CONTINUE: OK!
>>>
>>>
>>>
LOADING...
<<<
>ENTER.
It is worth noting that such systems often appear in postmodern philosophy, where reflection on narratives and knowledge structures becomes a key element of analysis. Postmodernism, with its skepticism towards grand narratives, emphasis on diversity, irony, and deconstruction, brought an intense awareness of the multilayered nature of meanings and the contexts in which they operate. However, the critical approach of postmodernism often led to a sense of fragmentation and the loss of shared meaning, opening the space for new paradigms like metamodernism.
Transition to Metamodernism:
Metamodernism, which can be seen as a response to or evolution of postmodernism, reintroduces sincerity, hope, and a yearning for meaning, yet in a way that acknowledges the complexity and contradictions of the postmodern world. It operates as a balance between opposing values—a "both/and" perspective—where irony and sincerity, chaos and order, individualism and collectivity coexist in dynamic tension.
Key characteristics of metamodernism in contrast to postmodernism:
Oscillation: Metamodernism embraces the tension between opposites, such as progress and nostalgia, irony and sincerity, detachment and engagement. It does not seek to resolve these tensions but allows them to inspire and shape creative and philosophical endeavors.
Return to emotions: Unlike postmodern irony, metamodernism brings back an appreciation for authentic emotions, compassion, and the need to create meaning, even in the face of its uncertainty.
Attempt to build community: Postmodern individualism gives way to efforts to form new communities based on shared sensibilities and values, even if those are provisional and temporary.
Intersection of ideas: Metamodernism draws from various traditions—the modernist belief in progress and the postmodernist critique—creating a hybrid approach to art, philosophy, and everyday life.
Metamodernism
appears to be a response to the exhaustion with nihilism and the
fragmentation of the postmodern world. By combining a longing for
meaning with an acceptance of its elusiveness, it offers a more
balanced approach to contemporary reality. In the context of
philosophy, art, and culture, metamodernism opens up space for
exploring profound questions in a multilayered yet empathetic way.
